Ucieszyłam się, mogąc przeczytać kolejną już książkę Barbary Ciwoniuk. Jednak czytając na pierwszych stronach „A jeśli zostanę…” o tym, że rodzice głównej bohaterki zginęli w wypadku samochodowym, mój entuzjazm trochę zmalał.
Wiki, główna bohaterka, ma siostry bliźniaczki. Po śmierci rodziców bliska im rodzina postanawia rozdzielić siostry, bo u nikogo nie ma miejsca aż dla trzech osób. Lui i Iza trafiają do cioci Alicji, a Wiktoria do Bronków, gdzie mieszka Lala – kuzynka, za którą raczej nie przepada.
Po przeprowadzce Wiki chodzi do nowej szkoły. Ciotka zapisuje ją do innej klasy niż kuzynka, do klasy eksperymentalnej. Jej klasa, jak i jej wychowawca, muszą przestrzegać określonych zasad, które, jak później przekonuje się główna bohaterka, wcale nie są skomplikowane.
„każdemu dziecku należy się szacunek”
„do każdego dziecka pasuje inny klucz i rolą wychowawcy jest go znaleźć”
Sądzę, iż w każdej szkole i klasie warto byłoby przestrzegać wszystkich tych zasad.
Wiktoria jest zadowolona ze swej klasy, ale poza nią ma dużo kłopotów. Ciągle pamięta o śmierci rodziców i nie może pojąć, jak rodzice mogli ją tutaj zostawić. Przyjaciółki jej kuzynki wyzywają ją od „wieśniary”, a jedna z nich zakłada post na forum, gdzie dodaje jej zdjęcie i ją obraża. Kilka razy po kryjomu wyprowadza psa kuzynki, bo ta nie pozwala nikomu zajmować się Deksem. Raz na spacerze spotyka Mateusza, niebieskookiego wesołka, z którym później się umawia. Niestety, koleżanki Lali psują jej tę znajomość. Jak potoczą się dalej losy Wiki i Matiego? Przekonajcie się sami!
Po przeczytaniu tej książki czuję lekki niedosyt, chciałabym dowiedzieć się, co wydarzy się dalej w życiu Wiki, Lali, Lui, Izki i Mateusza. Ta opowieść po prostu wciąga! Miałam problem, by oderwać się od czytania. Książkę polecam każdemu. Myślę, że oprócz moich rówieśników po tę książkę powinni też sięgnąć nauczyciele. Może któryś z nich spróbuje zastosować „kodeks 2d”.
„Carpe diem. Żyjesz tylko raz, więc nie zmarnuj żadnej chwili.”!
Michalina
Bohaterami książki są Jacek i Adrianna. Jacek uczy się w gimnazjum. Mieszka z rodzicami i trzema siostrami. Ma nadwagę. Z tego powodu jest wyśmiewany, a nawet bity przez kolegów. Przenosi się ze szkoły do szkoły. W domu też nie znajduje zrozumienia. Mama chcąc mu zrekompensować wszystkie przykrości podsuwa mu przysmaki. I tak wiruje błędne koło. Wreszcie tata Jacka postanawia wziąć sprawy w swoje ręce i wysyła syna do swojej siostry, która jest dyrektorką gimnazjum w Lenkowie, a z racji sposobu poruszania się jest nazywana „Niedźwiedziem”. W Lenkowie Jacek spotyka Adriannę, swoją rówieśniczkę. Dziewczyna kilka lat temu uległa wypadkowi, podczas którego zginął jej ojciec. Ada porusza się na wózku inwalidzkim. Nie chodzi do szkoły, ale ma indywidualny tok nauczania. Razem z mamą przyjaźnią się z „Niedźwiedziem”. Ada prowadzi blog i tam znajduje bratnie dusze. Jest zamknięta w sobie, czasami niemiła, narzekająca na swój los, zazdrosna o uczucia mamy wobec innego mężczyzny. Wreszcie Ada zrozumiała, że mama ma swoje życie i że ona też, pomimo inwalidztwa, powinna rozwijać swoje zainteresowania. Zaprzyjaźnia się z Jackiem. Pomimo skomplikowanych losów Ady i Jacka, książka jest pogodną opowieścią. Mowa w niej o przyjaźni, pokonywaniu trudności, wzajemnym zrozumieniu i szacunku.