kamień, aż potoczył się po skarpie i głośno chlupnął, wpadając do jeziora. – Wystarczyło parę dni i wiem o niej więcej niż ty, choć znacie się kilka lat! Nie pojmuję, jak możesz być taka ślepa czy tolerancyjna. Sam nie wiem, jak to nazwać…

– Może głupia? – wtrąciła ze złością.

– Może! I jak jesteś w stanie z nią się przyjaźnić, skoro jesteście tak różne? Zupełnie jak woda i ogień!

– Że niby ona jest ogniem, a ja wodą? – dotknięta do żywego stanęła przed nim w bojowej pozycji, jakby go chciała uderzyć.

– Nie wiem. Może jest odwrotnie? To było złe porównanie.

– Więc nie potrafisz go rozwinąć? Przecież nas tak świetnie znasz!

– Potrafię. I może to zrobię, kiedy się uspokoisz! – odpowiedział Łukasz.

– A co by było, gdybyś sobie gdzieś poszedł, a oni daliby mi to świństwo? Albo nawet dwa?

Poczuła lodowate mrowienie na karku. Przypomniała sobie „obietnicę” Oskara i jego kpiące oczy, gdy brał tabletki do ust. Od momentu, gdy Kuba wyjął z kieszeni te świństwa, uważnie ją obserwował!

– Pewnie poczułabyś po smaku, że to nie cukierki! I może tego nie zauważyłaś, ale cały czas starałem się być blisko ciebie! Obiecałem to…

– Komu? – podchwyciła.

– …twojemu ojcu. Że będę na ciebie uważał – mruknął oględnie, starając się już jej bardziej nie rozdrażnić.

– No proszę! A ja to samo obiecałam mojej matce! A ona podobno twojej!… że też będzie cię miała na oku! – wypaliła ze złością.

– Sama widzisz, w czym siedzimy! – spokojnie skwitował Łukasz. –
Co za misterna sieć wzajemnych powiązań!

Fragmenty do poczytania…