Kategoria: Uciec jak najbliżej

Tysia to zwyczajna nastolatka, która rumieni się na widok kolegi z równoległej klasy, która ma typowe szkolne problemy, przyjaciółki, rodzinę. Ma także dwóch starszych braci – jednego idealnego, pupila w szkole i w domu, a drugiego zbuntowanego, ciągle skłóconego z ojcem, nie znajdującego zrozumienia w rodzinie.

Serce bohaterki zostanie wystawione na niełatwą próbę. Jej szkolny ukochany, Zach, nagle zniknie, w zasadzie bez słowa pożegnania. Z niejasnych i nie bardzo przekonujących informacji Tyśka dowie się, że wyjechał do swojej śmiertelnie chorej mamy. Jej przyjaciółki także nie mają łatwo – muszą udawać przed rówieśnikami, że są kimś innym, lepszym, a wszystko po to, by zostać zaakceptowanymi. Jeden z kolegów wikła się w aferę kryminalną, a media czynią z tragedii rozrywkę.

Tysi wydaje się, że dramaty mogą dotykać tylko innych, dopóki sama nie doświadcza problemów, z którymi jej rodzina nie potrafi się uporać. Zaczyna się od babci. Starsza pani coraz słabiej rozpoznaje swoich bliskich, coraz częściej odpływa w swój własny świat, do tego jest schorowana, a w zabieganym świecie nie ma się kto nią zajmować. Konflikt dotyczący tego, co należy zrobić w obliczu takiej sytuacji uświadomi całej rodzinie – a zarazem i czytelnikom – wiele ważnych prawd.

Powieść uświadamia – szczególnie dorosłym – jak niełatwe jest dorastanie, z iloma problemami muszą zmierzyć się dorastający ludzie, nim osiągną tak zwaną dojrzałość. To także historia rodziny, której członkowie, choć żyją obok siebie, nie dostrzegają się już nawzajem. Zatracili poczucie bliskości i zaufania. Rodzice są zmęczeni, dzieci nie chcą już rozmawiać. O tym, jak wiele tracili, przekonują się dopiero, gdy uświadamiają sobie, ile mogą stracić. Tytuł wiele sugeruje w zakresie interpretacji wymowy książki. Uciec, by zbliżyć się na nowo. Odejść, by dać się odnaleźć. To właśnie czynią bohaterowie, ale czy jest to możliwe w codziennym życiu? Na to pytanie odpowiedzieć musi już każdy z czytelników.

Dodał/a recenzję: Katarzyna Krzan

Czy człowiek potrafi zmienić się tylko wtedy, kiedy spotyka go jakaś tragedia? Czy aby zauważyć popełniane błędy, trzeba czekać na ich konsekwencje? Czy dobro zawsze rodzi się w cierpieniu? Na te pytania, choć nie bezpośrednio, można znaleźć odpowiedzi w książce „Uciec jak najbliżej” Barbary Ciwoniuk.

Justyna, uczennica gimnazjum, nazywana przez wszystkich Tyśką, przeżywa trudny okres w swoim życiu. Nie jest on wynikiem młodzieńczego buntu, nieuzasadnionej burzy hormonów ani dziewczęcych kaprysów. Dziewczyna tęskni za Zachem, chłopcem, który najpierw zawrócił jej w głowie, a potem wywrócił jej świat do góry nogami, przenosząc się do innej szkoły. Sercowe rozterki to niejedyne zmartwienie Tyśki. Jej starszy brat Czarek nie może znaleźć nici porozumienia z ojcem – nieustanne kłótnie i brak nadziei na ich ustanie doprowadza do tragedii: chłopak ucieka z domu. W poszukiwania angażuje się cała rodzina, dla której ten ciężki czas staje się okazją do rozmów, słuchania siebie nawzajem i lepszego poznania się.

Sytuacja, w jakiej znalazła się rodzina Justyny, to jedna z tych, przez którą chyba żadna rodzina nie chciałaby przechodzić. Barbara Ciwoniuk poruszyła bardzo ważny temat, który nie ogranicza się tylko do ucieczki z domu: zniknięcie Czarka to tak naprawdę tylko jeden ze skutków nierozwiązanego problemu, nie zaś jego sedno. Okazuje się, że wielu szkodliwym sytuacjom zapobiegłaby szczera rozmowa – niestety, zazwyczaj to, co obiektywnie najprostsze, jest dla nas najtrudniejsze i niekoniecznie oczywiste.

Bardzo spodobał mi się sposób, w jaki autorka zmierzyła się z młodzieńczym zakochaniem. Potraktowała ten temat poważnie, poświęcając mu w książce sporo miejsca, jednocześnie nie przesadzając w opisywaniu go. Tyśka to nastolatka zakochana, ale mądra, z głową w chmurach, ale stopami na ziemi. Dla dziewczyny Zach jest kimś bardzo ważnym, jednak Tyśka potrafi wyjść poza swoje zmartwienia (oczywiście częściowo zmusza ją do tego sytuacja), zająć się rodziną i pomóc przyjaciółce.

„Uciec jak najbliżej” to podróż ukazująca przeszkody, jakie mogą pojawić się w życiu każdego z nas. Autorka zmusza do refleksji nad wymienionymi na początku pytaniami. To także subtelnie przekazana przestroga przed zaniedbywaniem relacji, zarówno z rodziną, jak i z przyjaciółmi i bliskimi nam osobami.

Książka Barbary Ciwoniuk jest niezwykle wciągająca – chociaż dotyczy nieco innej kategorii wiekowej niż moja, czytałam ją z nutką fascynacji i dopóki nie znalazłam się na ostatniej stronie, towarzyszyło mi poczucie niedosytu. Myślę, że jeszcze bardziej spodoba się także młodszym czytelniczkom, którym pewnie łatwiej będzie zrozumieć Tyśkę i wraz z nią przeżywać jej problemy.

Adrianna Nawrot

ksiazka.net.pl