Kategoria: Recenzje czytelników

Barbara Ciwoniuk na swoim koncie ma wiele książek młodzieżowych. W swoich dziełach pokazuje trudne życie nastolatków. Gdy czytam jej książki, rozumiem, dlaczego rodzice się martwią o swoje dzieci i do czego młodzież jest zdolna. Na szczęście książki pani Barbary ukazują również sposoby, które pomagają rozwiązać różne kłopoty.
Najbardziej mnie wciągnęła książka pt. ,,Własny pokój”, która opowiada historię trzynastoletniego chłopca o imieniu Zach. W jego życiu wszystko ulega zmianie gdy trafia do gimnazjum, w którym pojawiają się kłopoty. Na szczęście szybko znikają. Książka nie opowiada tylko o gimnazjaliście z 1b, ale również o jego kolegach, którym nasz bohater stara się pomagać . Nie każdemu łatwo jest przeżyć rozwód rodziców bez obwiniania, któregoś z nich. Zach wini swojego ojca i ma żal do niego, że praca jest ważniejsza od niego.
Alfi wychowuje się w rodzinie, która ma problem z alkoholem, a on sam nie potrafi porodzić sobie z kłopotami w szkole. Jacek jest otyłym chłopcem i często jest wyzywany przez chłopców. Cyryl jest rozpieszczonym nastolatkiem i zawsze ma wszystko to, co chce. Niektóre przyjaźnie się kończą, inne trwają wiecznie. Więź, która połączyła Alfonsa i Zacha nie zostaje rozerwana, gdy chłopiec poznaje całą prawdę. Gdy po ucieczce z domu dziecka czternastolatek poszukuje pomocy wśród znajomych, znajduje ją u swojego przyjaciela Zacha.
Książka pokazuje również, że wychowawca wydający się złym człowiekiem, często staje się dobry i ratuje w potrzebie. Hannibal bardzo pomógł Alfiemu. Choroba mamy Zacha, to wielki cios dla chłopca, który musi zacząć żyć z mężczyzną, którego chciał znienawidzić. Jednak ojciec okazuje się inny, a wszystko to się dzieje, gdy dowiaduje się o Alfim i Majce, których ukrywa Zach. Niezwykła jest również reakcja tego człowieka na problemy ze szkołą Zachiego.
,,Własny pokój” pokazuje jak Alfi i Zach wybrnęli z problemów, które im się przydarzyły . Książka bardzo wciąga. Pisana jest prostym językiem, co ułatwia jej czytanie. Jestem dziewczyną i za bardzo nie lubię czytać opowieści o chłopcach, ale ta książka stała się wyjątkiem. Każdy wolny czas poświęcałam tylko czytaniu, ponieważ bardzo chciałam wiedzieć, co dzieje się dalej. Cieszę się, że mogłam natrafić na tam cudowną książkę, która pokazała mi historię, o której słyszałam wiele razy, ale nie mogłam jej rozumieć. Książkę polecam wszystkim, bo wydaje mi się odpowiednia dla każdego wieku. Nastolatek może dzięki niej zmądrzeć, a rodzic będzie potrafił zrozumieć zachowanie swojego dziecka, które często ukrywa coś przed rodzicami.

Recenzent: Klaudia Lis

znak.com.pl

Wpadła mi w ręce książka Barbary Ciwoniuk „Własny pokój”. Przeczytałam ją jednym tchem. I choć wydawnictwo Znak reklamuje ją jako opowieść dla nastolatków, to moim zdaniem książka ta powinna trafić również w ręce każdego szanującego się belfra i rodzica. Bo stać się może niezłą wskazówką, w jaki sposób należy budować dobre relacje z własnym dzieckiem czy uczniem. Lub w jaki sposób relacje te odbudować, jeśli gdzieś na drodze trudnego dorastania, zatraciło się dobre porozumienie na linii dziecko-dorosły.
Tą książką autorka kolejny już raz udowadnia, że jest fantastyczną twórczynią literatury młodzieżowej.

„Własny pokój” to książka dla młodzieży i o młodzieży. Jej głównym bohaterem, jest 13-latek Zach, borykający się z problemami typowymi dla jego rówieśników. Obok niego pojawia się też szereg postaci drugoplanowych: każda z nich niezwykle barwna, świetnie skrojona. Każda z nich mogłaby śmiało stać się bohaterem kolejnej książki.

Główny wątek powieści skupia się jednak na przyjaźni dwóch chłopców, wywodzących się z różnych środowisk: wspomnianego już 13-letniego Zacha i rok starszego Alfiego. Przyjaźni nietypowej, bo zawartej dzięki wyjątkowemu zdarzeniu, które wbrew logice powinno uczynić z chłopców śmiertelnych wrogów.

Autorka dzięki ukazaniu niezwykłej przyjaźni nastolatków porusza wiele ważnych kwestii, między innymi przemocy w szkole, niezrozumienia na linii dorosły-dziecko, przedwczesnego wkraczania w dorosłość itp.

Momentami „Własny pokój” jest niezwykle zabawny, momentami łza ciśnie się do oka. Ciwoniuk w zgrabny sposób połączyła ze sobą wątki humorystyczne z tragicznymi, tworząc w ten sposób bardzo dobrą powieść obyczajową.

Choć chwilami opowieść o Zachu i Alfim (zwłaszcza tym drugim) jest ogromnie przygnębiająca i wywołuje gęsią skórkę, to przesłanie niesie ze sobą bardzo optymistyczną treść: nie ma takiego problemu, którego nie dałoby się rozwiązać dzięki szczerej rozmowie, ani takiej tragedii, której nie sposób zażegnać. A możliwe jest to dzięki szczerości, otwartości, empatii, czy też dzięki istnieniu nauczycieli z powołania (Hannibal).

Ta książka uczy, że pomimo przeciwności losu, niesprawiedliwości, traumie czy innym czynnikom, które mogą zaważyć na dalszym życiu dziecka, to w głównej mierze od niego samego zależy, jak potoczy się dalej jego historia. Potrzebna jest mu jednak pomoc mądrych dorosłych, bo nie należy zapominać o tym, że nastolatek, to tylko dziecko, które potrzebuje odpowiedniego ukierunkowania!

Obraz książki dopełnia tytuł. Bo własny pokój, to marzenie Alfiego, dziecka alkoholików, o własnym azylu. Marzenie o najmniejszej choćby przestrzeni, która chroniłaby go przed złem tego świata. To również marzenie wielu innych nastolatków (borykających się ze zgoła innymi problemami) o posiadaniu własnego terytorium, na którym mogliby być sobą bez poczucia strachu i winy.

Doskonała lektura. Polecam

Autor: Edyta Staniec

pannazuzanna

Dwoma słowami: CZYSTY GENIUSZ!
Aktualnie jedna z moich ulubionych książek roku 2011.

Zaczynając od początku, czyli od mojego pierwszego wrażenia:
-Hm, fajna okładka. Ciekawe, o czym to… – Moje oczy szybko przelatują przez tekst z tyłu książki. – O matko. Co to za bzdety?! Jakieś nastolatki z problemami?! Albo to będą jakieś przykre bzdety o życiowych niedojdach, albo będzie to napisane w taki sposób, że większość młodocianych czytelników (do których książka jest z resztą adresowana), uzna ją prędzej za świetny materiał na opał niż interesującą lekturę. Patrzę na grzbiet w celu sprawdzenia grubości książki. Hm. 250? 290 stron. OK. Przynajmniej krótka.

Miło od czasu do czasu się pomylić.

Barbara Ciwoniuk to autorka kilku książek o właściwie podobnej tematyce – głównie przeżyciach młodzieży. Jest autorką takich opowiadań jak „Igor”, „Wakacje z…” czy „Musisz o tym komuś powiedzieć”. Jej „Własny pokój” to historia Zacharego – pierwszoklasisty w jakimś osiedlowym gimnazjum, gdzie tak zwane „koty” lekko nie mają. W klasie przyjaźni się z Jackiem, który mieszka wraz z czterema siostrami i nadopiekuńczą matką. Na dodatek cierpi na nadwagę, przez co jest wyśmiewany przez rówieśników. Zach przeżywa rozstanie swoich rodziców. Pewnego dnia, bohater zostaje „skocony” przez chłopaków z starszej klasy. Właściwie, to nie zdążył zostać poddany temu przykremu procesowi, ponieważ ratuje go Alfi, który niestety żyje w patologicznej rodzinie i powtarza klasę. Między nimi rodzi się przyjaźń i radzą sobie z przeciwnościami losu.

Książkę, czyta się jednym tchem i właściwie w czasie czytania zdajemy sobie sprawę z tego, że jest za krótka. Na szczęście jest kontynuacja w „Ten gruby” (już nie mogę się doczekać, aż ją przeczytam). Akcja jest szybka i cały czas coś się dzieje, nie jesteśmy spowalniani rozległymi opisami, bo te są konkretne i napisane językiem, którym młodzież posługuje się, na co dzień. Bez jakiś „jazzy” czy „cool”. Dlatego jestem pełen podziwu dla autorki, ponieważ stworzenie realistycznego bohatera poprzez jego język wypowiedzi nie jest banalne. Jej się udało to pierwszorzędnie.

Co do samego bohatera to można się z nim utożsamić. Nie jest łamagą i trzeźwo patrzy na świat. Od razu przypadł mi do gustu.

Kusi mnie żeby napisać: „Ta książka powinna być w kanonie lektur!”, ale zdaje sobie sprawę z tego, że gdyby się tam znalazła, to stosunek do niej byłby inny, dlatego zachęcam z czystym sercem, do przeczytania – głównie mam na myśli tych młodszych czytelników, którzy są na etapie dojrzewania, chociaż jestem pewien, że tym odrobinkę starszym też przypadnie do gustu.

Ku pokrzepieniu.

Paweł „kastel” Kastelik

Valkiria Network

„Własny pokój” to druga książka Barbary Ciwoniuk, po którą udało mi się sięgnąć. Po raz kolejny przekonałam się, że tą autorkę stać na wiele, a lektura jej powieści to pożytecznie spędzony czas.

Tym razem rzecz dzieje się wśród gimnazjalistów. Oprócz zwykłych, codziennych problemów dręczących młodzież, czytelnik widzi także rozterki, które na co dzień często zmiata się pod przysłowiowy dywan – przemoc domowa, znęcanie się nad słabszymi, pogarda dla drugiego człowieka, prześmiewczość – a nade wszystko brak miłości.
Zachary ma tylko 13 lat, jest zatem w tzw. „trudnym wieku” – nie chce już być traktowany jak dziecko, a jednak wciąż istnieje zbyt mało przesłanek, aby zacząć uważać go za dorosłego. Wychowuje go tylko matka, ojciec sporadycznie pojawia się w jego życiu „na chwilę” – ot tak, zabiera go ze sobą w podróże, pokazuje świat a potem.. znika. Chłopak czuje się pogubiony w otaczającej go rzeczywistości i zawiera przyjaźń z Alfim, dzieckiem z rodziny patologicznej, przyzwyczajonym do codziennej walki o byt i przetrwanie. Dziwna to przyjaźń – z jednej strony nastolatek, na którego czeka codziennie własny, ciepły kąt, pełnowartościowy posiłek pieczołowicie i troskliwie przygotowany przez mamę, zaś z drugiej – głęboko nieszczęśliwy, naznaczony mieszkaniec dzielnicy uchodzącej za najgorszą w mieście, nie potrafiący dopasować się do otoczenia i reagujący agresją na próby pomocy.

Mimo, że jest to książka dla młodzieży, nie jest to pozycja łatwa w odbiorze. Pod przykrywką zwykłej opowieści, której akcja rozgrywa się na szkolnym korytarzu kryje się znacznie więcej. Autorka mówi o problemach dotykających swoich bohaterów tak jasno i wprost, jak tylko jest to możliwe, nie przekraczając przy tym granic dobrego smaku. Lekturę polecam nie tylko nastolatkom, ale i starszemu pokoleniu. Zmusza ona bowiem do myślenia i pewnych głębszych refleksji dotyczących kwestii uporczywie nieraz przez nas ignorowanych.

Ewa

lubimyczytac.pl

Zach ma trzynaście lat i właśnie wchodzi w trudny okres. Dobry uczeń gimnazjum, z klasą. Hmmm… znam szkołę i wiem, że nie zawsze te dwie rzeczy idą w parze. Zależy od ludzi. A Zach ma charakter, co się wyczuwa od pierwszych stron powieści. Nie daje sobą pomiatać, lgną do niego i czarne charaktery i szkolne aniołki. Sympatię do niego czują niektórzy nauczyciele, wiedzą, że jak pojawi się poważny problem, mogą chłopca poprosić o pomoc. Bo Zacha naprawdę nie da się nie lubić. Zdolny, nie kujon, daje spisywać zadania, sam zresztą idzie na żywioł od czasu do czasu. Nie plotkuje, nie obgaduje, potrafi trzymać język za zębami, do wszystkiego podchodzi z dystansem. Ach, no i jeszcze staje w obronie uciśnionych. Przez myśl przeszło mi nawet: jak Gary Cooper w filmie „W samo południe”. Sam w obronie tchórzliwych kumpli z klasy przed bandą hałaśliwych szkolnych bandziorów z fałszywą Dot na czele. W życiu prywatnym Zacha los nie oszczędza – ojciec odchodzi do innej, a matka zaczyna poważnie chorować. Chłopak przypadkiem poznaje Alfiego, drugorocznego. Alfi pochodzi z rodziny alkoholików, na niczym mu nie zależy, szkołę i nauczycieli traktuje jak zło konieczne. Między chłopcami powoli rodzi się przyjaźń. Trudna, ale prawdziwa. W książce poruszonych zostało wiele problemów, które nurtują współczesnych młodych ludzi: brak perspektyw, rozwód rodziców, porażki w szkole, przemoc, alkoholizm. Podobnie jak przypadku innej książki Barbary Ciwoniuk (Musisz to komuś powiedzieć) dzieje się tu wiele, nie ma czasu na nudę. Autorka stworzyła całą plejadę barwnych postaci: od uczniów po czcigłodne grono pedagogiczne (akurat w przypadku Koteckiej – pasuje to sformułowanie). To co mi się podoba – to pozytywne spojrzenie na dorosłych. Historyk Hannibal, matka i ojciec Zacha pokazani zostali jako partnerzy do rozmów i w rozwiązywaniu problemów. Oni zresztą chłopca traktują poważnie, jak równego sobie. Może właśnie dzięki temu w tej książce udaje się zrobić tak wiele dobrego. Nie będę zdradzała szczegółów – niektóre dialogi wydawały się jednak sztuczne (np. rozmowa Zacha z Alfim na temat planu przemiany w szkole – jakoś nie mogę uwierzyć w tak szybką metamorfozę). Jednak chciałabym wierzyć, że takie rzeczy dzieją się w życiu naprawdę. Młodym ludziom książka na pewno się spodoba. A kto połknie haczyk, ucieszy się, że wkrótce pojawi się druga część: Ten gruby.

Be El

merlin.pl

Własny pokój to już kolejna książka Barbary Ciwoniuk, a zarazem moje pierwsze spotkanie z tą autorką. Okładka od razu przyciągnęła moje spojrzenie. Może dlatego, że jest taka młodzieżowa i idealnie pasuje do treści tej pozycji.

Poznajcie Zacharego – ucznia pierwszej klasy gimnazjum. Jego rodzice się rozwiedli, więc mieszka z mamą. Ma on trójkę kolegów- Cyryla, Olka i Jacka. Jednak żaden z nich nie można nazwać prawdziwym przyjacielem. Na swojej drodze spotyka Alfiego. Jego rodzice są alkoholikami, a sam chłopak ma wiele problemów. Spotkania chłopców stają się coraz częstsze. Mimo, że tak wiele ich różni potrafią się ze sobą dogadać. Niestety przez chorobę mamy Zacha wszystko się zmienia. To właśnie z nią miał najlepszy kontakt, obydwoje się wspierali. Chłopak wprowadza się do znienawidzonego ojca, którego ciągle pochłania praca. Trafia do nowej szkoły, w której musi odnaleźć własne miejsce i zaznaczyć swoją pozycję. I zacząć wszystko od początku. Czy poradzi sobie z kłopotami? Czy w jego nowym życiu znajdzie się miejsce dla Alfiego? Czy wystawiona na próbę przyjaźń przetrwa?

„Własny pokój” to książka o tym co w życiu najważniejsze – miłości. Tej rodzinnej, bezinteresownej miłości, dla niektórych wręcz nieodczuwalnej. O tym, co się dzieje jeśli zapominamy jej pielęgnować. A także o prawdziwej przyjaźni, która potrafi połączyć ze sobą dwie, z pozoru zupełnie różne osoby. Jest to też lektura o sposobach na rozwiązanie szkolnych problemów, nastolatkach – egoistach, którzy nie potrafią przyznać się do winy. To jedna z niewielu książek, którą czytałam z zapartym tchem, czekając na rozwój akcji.

dill

gandalf.com.pl

Muszę trochę ochłonąć po tej lekturze. Tyle nagromadziło się tu nieszczęść ludzkich, że aż trudno w to wszystko uwierzyć. Ale od początku…
Zach ma trzynaście lat i właśnie wchodzi w trudny okres. Dobry uczeń gimnazjum, z klasą. Hmmm…znam szkołę i wiem, że nie zawsze te dwie rzeczy idą w parze. Zależy od ludzi. A Zach ma charakter, co się wyczuwa od pierwszych stron powieści. Nie daje sobą pomiatać, lgną do niego i czarne charaktery i szkolne aniołki. Sympatię do niego czują niektórzy nauczyciele, wiedzą, że jak pojawi się poważny problem, mogą chłopca poprosić o pomoc. Bo Zacha naprawdę nie da się nie lubić. Zdolny, nie kujon, daje spisywać zadania, sam zresztą idzie na żywioł od czasu do czasu. Nie plotkuje, nie obgaduje, potrafi trzymać język za zębami, do wszystkiego podchodzi z dystansem. Ach, no i jeszcze staje w obronie uciśnionych. Przez myśl przeszło mi nawet: jak Gary Cooper  w filmie „W samo południe”. Sam w obronie tchórzliwych kumpli z klasy przed bandą hałaśliwych szkolnych bandziorów z fałszywą Dot na czele. W życiu prywatnym Zacha los nie oszczędza – ojciec odchodzi do innej, a matka zaczyna poważnie chorować. Chłopak przypadkiem poznaje Alfiego, drugorocznego. Alfi pochodzi z rodziny alkoholików, na niczym mu nie zależy, szkołę i nauczycieli traktuje jak zło konieczne. Między chłopcami powoli rodzi się przyjaźń. Trudna, ale prawdziwa.
W książce poruszonych zostało wiele problemów, które nurtują współczesnych młodych ludzi: brak perspektyw, rozwód rodziców, porażki w szkole,  przemoc, alkoholizm. Podobnie jak przypadku innej książki Barbary Ciwoniuk (Musisz to komuś powiedzieć) dzieje się tu wiele, nie ma czasu na nudę. Autorka stworzyła całą plejadę barwnych postaci: od uczniów po czcigłodne grono pedagogiczne (akurat w przypadku Koteckiej – pasuje to sformułowanie). To co mi się podoba – to pozytywne spojrzenie na dorosłych. Historyk Hannibal, matka i ojciec Zacha pokazani zostali jako partnerzy do rozmów i w rozwiązywaniu problemów. Oni zresztą chłopca traktują poważnie, jak równego sobie. Może właśnie dzięki temu w tej książce udaje się zrobić tak wiele dobrego. Nie będę zdradzała szczegółów – niektóre dialogi wydawały się jednak sztuczne (np. rozmowa Zacha z Alfim na temat planu przemiany w szkole – jakoś nie mogę uwierzyć  w tak szybką metamorfozę). Jednak chciałabym wierzyć, że takie rzeczy dzieją się w życiu naprawdę. Młodym ludziom książka na pewno się spodoba.
A kto połknie haczyk, ucieszy się, że wkrótce pojawi się druga część: Ten gruby.

Półeczka z książkami